കഴിഞ്ഞ ഒരു വേനൽക്കാലം, ആവശ്യത്തിലധികം സമയം മാത്രം ഉള്ള ഒരു കൂട്ടം ചെറുപ്പകാരയിരുന്നു ഞങ്ങൾ, ഇന്നതില്ലെങ്കിലും.നടന്നും രയ്ട് (Bike Ride) ചെയ്തും സമയം ചിലവഴിച്ചിരുന്ന ഒരു വർഷം. അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞ വേനലിൽ എത്തിച്ചേർന്നത് കർണാടക അതിർത്തിയിലെ "കാഞ്ഞിരകൊല്ലി " വെള്ളചാട്ടതിനടുതായിരുന്നു,
നാട്ടിലെ ആരും ശ്രദ്ധിക്കാതെ പോയ ഒരു മനോഹാര സ്ഥലം, അത് എഴുതി ഫലിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ല.
ആ പ്രദേശവും മലനിരകളും ഒക്കെ ഇഷ്ടപെടാൻ ഒരുപാട് കാരണങ്ങളുടായിരുന്നു, വളരെ അല്പ്പം മാത്രം ജനങ്ങള് താമസിക്കുന്ന ഒരു മലയോര പ്രദേശം. ഒരു ചെറിയ വയനാട് എന്ന് വേണമെങ്കിൽ വിശേഷിപ്പിക്കാം. മഞ്ഞു വീണു ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന ആ പ്രദേശത്തെ വിളിച്ചുണർത്തി കൊണ്ടായിരുന്നു, രാവിലെ ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തി ചേർന്നത്‌.
ഉടുത്തൊരുങ്ങി നിന്ന കാഞ്ഞിരകൊല്ലിയെ കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ അലിഞ്ഞു എന്നത് മറ്റൊരു സത്യം.
ഞങ്ങൾ നടന്നു ആ മലയുടെ മുകളിലെക്കെതി, എന്റെ കണ്ണും കാതും അവിടത്തെ മനോഹാരിതയിൽ മയങ്ങി. ഇതുവരെ കാണാത്ത പല നിറങ്ങളുള്ള പക്ഷികൾ - മുകളിൽ നിന്നും വീഴുന്ന വെള്ളത്തിന്റെ മനോഹാര്യത നിറഞ്ഞ ആ ശബ്ദം എല്ലാം എന്നെ കീഴ്പെടുത്തി കളഞ്ഞിരുന്നു. സമൂഹത്തിന്റെ ആട്ടി തുപ്പലുകൾ എന്റെ കാതുകളിൽ കേള്ക്കാതെ ഞാൻ അവിടെ മുഴുകി ഒരു ദിവസം മുഴുവൻ ഇരുന്നു പോയി. ഞാൻ അത് ആസ്വധിക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് ഇന്ന് അത് ഓർക്കുമ്പോൾ തൊട്ടറിയുന്നുണ്ട്.
ആ ഒരു ജീവിതം ഇന്ന് ആാരൊ കരന്നെടുത്തത്‌ പോലെ തോന്നുന്നു.സന്ധോഷതോടെ, ലളിതമായി ജീവിച്ച ഒരു ചെറിയ കാലഗട്ടം, ഇനിയൊരിക്കലും തിരിച്ചു വരാത്ത മനോഹരമായ കാലഗട്ടം.
ഇത് ശരിക്കും പ്രക്രതിയുടെ ഒരു അനുഗ്രഹമാണ്, ജീവിതത്തിലെ ഓരോ പാടങ്ങളും അത് നമ്മളെ ഓർമ പെടുത്തുന്നു, പക്ഷെ ഇ ഒച്ചപാടുകൾകിടയിൽ പ്രക്രതിയുടെ ശബ്ദം കേള്ക്കാതെ പോകുന്നു.
-പ്രജീഷ്
