വേനൽക്കാലം

കഴിഞ്ഞ ഒരു വേനൽക്കാലം, ആവശ്യത്തിലധികം സമയം മാത്രം ഉള്ള ഒരു കൂട്ടം ചെറുപ്പകാരയിരുന്നു ഞങ്ങൾ, ഇന്നതില്ലെങ്കിലും.


നടന്നും രയ്ട് (Bike Ride)   ചെയ്തും സമയം ചിലവഴിച്ചിരുന്ന ഒരു വർഷം. അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞ വേനലിൽ എത്തിച്ചേർന്നത് കർണാടക  അതിർത്തിയിലെ "കാഞ്ഞിരകൊല്ലി " വെള്ളചാട്ടതിനടുതായിരുന്നു,
നാട്ടിലെ ആരും  ശ്രദ്ധിക്കാതെ പോയ ഒരു മനോഹാര സ്ഥലം, അത് എഴുതി ഫലിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ല.

ആ  പ്രദേശവും മലനിരകളും ഒക്കെ ഇഷ്ടപെടാൻ ഒരുപാട് കാരണങ്ങളുടായിരുന്നു, വളരെ അല്പ്പം മാത്രം ജനങ്ങള് താമസിക്കുന്ന ഒരു മലയോര പ്രദേശം. ഒരു ചെറിയ വയനാട് എന്ന് വേണമെങ്കിൽ വിശേഷിപ്പിക്കാം. മഞ്ഞു വീണു ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന ആ പ്രദേശത്തെ വിളിച്ചുണർത്തി കൊണ്ടായിരുന്നു, രാവിലെ ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തി ചേർന്നത്‌.
ഉടുത്തൊരുങ്ങി നിന്ന കാഞ്ഞിരകൊല്ലിയെ കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ അലിഞ്ഞു എന്നത് മറ്റൊരു സത്യം.

പ്രക്രതിയുടെ സുഗന്ധം തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ട് മലയിലേക്കുള്ള ഓരോ പടികളും കയറി ചെന്നു. കർണാടക അതിർത്തിയിലെ വന നിരകളും അവയെ തലോടി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മഞ്ഞും ആദ്യം എന്നെ തണുപ്പിച്ചു.
ഞങ്ങൾ നടന്നു ആ മലയുടെ മുകളിലെക്കെതി, എന്റെ കണ്ണും കാതും അവിടത്തെ മനോഹാരിതയിൽ മയങ്ങി. ഇതുവരെ കാണാത്ത പല നിറങ്ങളുള്ള പക്ഷികൾ - മുകളിൽ നിന്നും വീഴുന്ന വെള്ളത്തിന്റെ മനോഹാര്യത നിറഞ്ഞ ആ ശബ്ദം എല്ലാം എന്നെ കീഴ്പെടുത്തി കളഞ്ഞിരുന്നു. സമൂഹത്തിന്റെ ആട്ടി തുപ്പലുകൾ എന്റെ കാതുകളിൽ കേള്ക്കാതെ ഞാൻ അവിടെ മുഴുകി ഒരു ദിവസം മുഴുവൻ ഇരുന്നു പോയി. ഞാൻ അത് ആസ്വധിക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് ഇന്ന് അത് ഓർക്കുമ്പോൾ തൊട്ടറിയുന്നുണ്ട്.

ആ ഒരു ജീവിതം ഇന്ന് ആാരൊ കരന്നെടുത്തത്‌ പോലെ തോന്നുന്നു.സന്ധോഷതോടെ, ലളിതമായി ജീവിച്ച ഒരു ചെറിയ കാലഗട്ടം, ഇനിയൊരിക്കലും തിരിച്ചു വരാത്ത മനോഹരമായ കാലഗട്ടം.

ഇത് ശരിക്കും പ്രക്രതിയുടെ ഒരു അനുഗ്രഹമാണ്, ജീവിതത്തിലെ ഓരോ പാടങ്ങളും അത് നമ്മളെ ഓർമ പെടുത്തുന്നു, പക്ഷെ ഇ ഒച്ചപാടുകൾകിടയിൽ പ്രക്രതിയുടെ ശബ്ദം കേള്ക്കാതെ പോകുന്നു.

-പ്രജീഷ്