ആദ്യമായി എഴുതിയത് ഒരു കവിതയായിരുന്നു, എന്നും കാണുന്നവലോടുള്ള വികാരത്തിന്റെ മാറ്റം തിരിച്ചറിഞ്ഞ ദിവസം.
ഇതുവരെ എഴുതുകയോ, കൂടുതലായൊന്നും വായ്ക്കുകയോ പോലും ചെയ്യാത്ത ഒരുവന്റെ പൈങ്കിളി കവിത, അതിന്നു എവിടെയോ ചിതലരിച്ചു കിടക്കുന്നു.
പിന്നീടു അവൾക്കായുള്ള പ്രേമ ലേഗനവും, ഞാൻ അറിയാതെ എന്റെ മഷിയിൽ നിന്നും ഏതോ നോട്ട് ബുക്കിന്റെ പിറകിൽ പറ്റിപിടിച്ചു, അത് ആരും അറിയാതെ ആൽമരത്തിന്റെ മുകളിൽ അവൾക്കായ്‌ സൂക്ഷിച്ചു വച്ചിരുന്നെങ്കിലും, ഏതോ സമയം തെറ്റി വന്ന മഴ അതിനെ നിർവീര്യമാക്കി.
അവളോടുള്ള സ്നേഹവും, ശുണ്ടിയും, ഒക്കെ ഞാൻ എഴുതി എവിടെയോ ഒളിപ്പിച്ചു, അവൾ എന്നെ തിരിച്ചറിയുന്നതുവരെ.
പ്രണയം ആർക്കും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത വികാരമാണ്. ആരെയൊക്കെ, എങ്ങനെയൊക്കെ മാറ്റുമെന്ന് ആർക്കും പ്രവചിക്കാൻ പറ്റില്ല.
ആദ്യ നാളുകളിൽ അവൾ എന്നെ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോകാരു പോലുമില്ലായിരുന്നു, അവളെ ഞാൻ പുറകിൽ നടന്നു ശല്ല്യപെടുതിയില്ല, നിർബന്ധിച്ചില്ല, എന്നിട്ടും ഞാൻ അവളെ പ്രണയിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
പക്ഷെ പ്രനയിതാക്കൾക്കിടയിൽ അവർക്ക് മാത്രം മനസ്സിലാകുന്ന ഒരു ഭാഷ ഉണ്ടായത് കൊണ്ടാവണം. അൽപ്പ നാളുകൾക്കു ശേഷം അവളെന്നെ മനസ്സിലാക്കി തുടങ്ങിയത്.
അതെ, ഞാനും അവളും തമ്മിലുള്ള പ്രണയം ധ്രിടമായി തുടങ്ങി,
മറ്റൊരാൾക്കും മനസ്സിലാകാത്ത രീതിയിൽ അവളെന്നെ മനസ്സിലാക്കി, ഞാൻ അവളെയും. ഓരോ പരിഭവവും ഞങ്ങളെ കൂടുതൽ അടുപ്പിച്ചു.
അവളുമായി ധേഷ്യപെടുന്ന സമയത്തൊക്കെ ഞാൻ വിരഹത്തെ കുറിച്ചെഴുതി,
പിന്നീടു അവളുമായി അൽപ്പം പോലും പിരിഞ്ഞിരിക്കാൻ പറ്റില്ല എന്നായപ്പോൾ മുഴുവൻ സമയവും, പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച് പാടി, പ്രണയ ജോടികളെ കുറിച്ച് കഥകളെഴുതി. കട്ടിലിന്റടിയിലെ ഏതോ കെട്ടുകൾക്കിടയിൽ ഇന്നത്‌ ചിലപ്പോൾ ചിതലരിക്കുന്നുണ്ടാവം.
അവളു കാരണം ഞാൻ എഴുതാൻ തുടങ്ങി, അതെ, അവളു കാരണം ഞാനെന്റെ അമ്മയെ, കുടുംബക്കാരെ സുഹ്രതുക്കളെ, എല്ലാവരെയും സ്നേഹിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരു പാട് മാറ്റങ്ങൾ അവളെനിക്കു സമ്മാനിച്ചു.
പ്രണയം എന്നെ ഞാൻ ആക്കി മാറ്റി.
പക്ഷെ കഴിഞ്ഞ വെള്ളിയാഴ്ച അവൾ എന്നെ വിട്ടുപോയി,
അതെന്നെ ദിവസം കഴിയും തോറും മുഴു ബ്രാന്തനാക്കി മാറ്റുകയാണ്‌.
നാട്ടിൽ ലീവിനെതിയാൽ ആദ്യം കാണാൻ ഓടുന്നത് അവളെയായിരുന്നു,
പരാതികളും പരിഭവങ്ങളും ഒക്കെയായി ഞങ്ങളിരിക്കും.
അതിന്റെ ഓർമ്മകൾ ജീവിക്കാനുള്ള ധൈര്യം നഷ്ടപെടുതുന്നു.
എൻറെ പേനയിലെ മഷിയും തീർന്നിരിക്കുന്നു,
എൻറെ ജീവിതവും ഇനി എത്രനാളെന്നു പറയാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ.
ഒരാഗ്രഹം മാത്രം ബാക്കി, ഒന്നുറക്കെ കരയാൻ പറ്റിയെങ്കിൽ എന്ന് മാത്രം.
അനു, ഇന്ന് ഞാനറിയുന്നു, നീ എനിക്ക് ആരായിരുന്നു എന്ന്.
നിർത്തുന്നു, എല്ലാം.
അവളുടെ ഓർമകളുമായി മാത്രം ഇനി.
ഇതുവരെ എഴുതുകയോ, കൂടുതലായൊന്നും വായ്ക്കുകയോ പോലും ചെയ്യാത്ത ഒരുവന്റെ പൈങ്കിളി കവിത, അതിന്നു എവിടെയോ ചിതലരിച്ചു കിടക്കുന്നു.
പിന്നീടു അവൾക്കായുള്ള പ്രേമ ലേഗനവും, ഞാൻ അറിയാതെ എന്റെ മഷിയിൽ നിന്നും ഏതോ നോട്ട് ബുക്കിന്റെ പിറകിൽ പറ്റിപിടിച്ചു, അത് ആരും അറിയാതെ ആൽമരത്തിന്റെ മുകളിൽ അവൾക്കായ്‌ സൂക്ഷിച്ചു വച്ചിരുന്നെങ്കിലും, ഏതോ സമയം തെറ്റി വന്ന മഴ അതിനെ നിർവീര്യമാക്കി.
അവളോടുള്ള സ്നേഹവും, ശുണ്ടിയും, ഒക്കെ ഞാൻ എഴുതി എവിടെയോ ഒളിപ്പിച്ചു, അവൾ എന്നെ തിരിച്ചറിയുന്നതുവരെ.
പ്രണയം ആർക്കും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത വികാരമാണ്. ആരെയൊക്കെ, എങ്ങനെയൊക്കെ മാറ്റുമെന്ന് ആർക്കും പ്രവചിക്കാൻ പറ്റില്ല.
ആദ്യ നാളുകളിൽ അവൾ എന്നെ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോകാരു പോലുമില്ലായിരുന്നു, അവളെ ഞാൻ പുറകിൽ നടന്നു ശല്ല്യപെടുതിയില്ല, നിർബന്ധിച്ചില്ല, എന്നിട്ടും ഞാൻ അവളെ പ്രണയിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
പക്ഷെ പ്രനയിതാക്കൾക്കിടയിൽ അവർക്ക് മാത്രം മനസ്സിലാകുന്ന ഒരു ഭാഷ ഉണ്ടായത് കൊണ്ടാവണം. അൽപ്പ നാളുകൾക്കു ശേഷം അവളെന്നെ മനസ്സിലാക്കി തുടങ്ങിയത്.
അതെ, ഞാനും അവളും തമ്മിലുള്ള പ്രണയം ധ്രിടമായി തുടങ്ങി,
മറ്റൊരാൾക്കും മനസ്സിലാകാത്ത രീതിയിൽ അവളെന്നെ മനസ്സിലാക്കി, ഞാൻ അവളെയും. ഓരോ പരിഭവവും ഞങ്ങളെ കൂടുതൽ അടുപ്പിച്ചു.
അവളുമായി ധേഷ്യപെടുന്ന സമയത്തൊക്കെ ഞാൻ വിരഹത്തെ കുറിച്ചെഴുതി,
പിന്നീടു അവളുമായി അൽപ്പം പോലും പിരിഞ്ഞിരിക്കാൻ പറ്റില്ല എന്നായപ്പോൾ മുഴുവൻ സമയവും, പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച് പാടി, പ്രണയ ജോടികളെ കുറിച്ച് കഥകളെഴുതി. കട്ടിലിന്റടിയിലെ ഏതോ കെട്ടുകൾക്കിടയിൽ ഇന്നത്‌ ചിലപ്പോൾ ചിതലരിക്കുന്നുണ്ടാവം.
അവളു കാരണം ഞാൻ എഴുതാൻ തുടങ്ങി, അതെ, അവളു കാരണം ഞാനെന്റെ അമ്മയെ, കുടുംബക്കാരെ സുഹ്രതുക്കളെ, എല്ലാവരെയും സ്നേഹിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരു പാട് മാറ്റങ്ങൾ അവളെനിക്കു സമ്മാനിച്ചു.
പ്രണയം എന്നെ ഞാൻ ആക്കി മാറ്റി.
പക്ഷെ കഴിഞ്ഞ വെള്ളിയാഴ്ച അവൾ എന്നെ വിട്ടുപോയി,
അതെന്നെ ദിവസം കഴിയും തോറും മുഴു ബ്രാന്തനാക്കി മാറ്റുകയാണ്‌.
നാട്ടിൽ ലീവിനെതിയാൽ ആദ്യം കാണാൻ ഓടുന്നത് അവളെയായിരുന്നു,
പരാതികളും പരിഭവങ്ങളും ഒക്കെയായി ഞങ്ങളിരിക്കും.
അതിന്റെ ഓർമ്മകൾ ജീവിക്കാനുള്ള ധൈര്യം നഷ്ടപെടുതുന്നു.
എൻറെ പേനയിലെ മഷിയും തീർന്നിരിക്കുന്നു,
എൻറെ ജീവിതവും ഇനി എത്രനാളെന്നു പറയാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ.
ഒരാഗ്രഹം മാത്രം ബാക്കി, ഒന്നുറക്കെ കരയാൻ പറ്റിയെങ്കിൽ എന്ന് മാത്രം.
അനു, ഇന്ന് ഞാനറിയുന്നു, നീ എനിക്ക് ആരായിരുന്നു എന്ന്.
നിർത്തുന്നു, എല്ലാം.
അവളുടെ ഓർമകളുമായി മാത്രം ഇനി.
No comments:
Post a Comment
വായിച്ചതിനു നന്ട്രി